Web - Windows - iPhone
تو آگاهی و دانائی اين عباد لئالی محبّتت را در خزائن افئده و قلوب به اسمت حفظ نمودند. حال از تو مي‌طلبيم و مَسألت مي‌نمائيم ما را از سارقين و خائنين حراست نما و حفظ فرما. توئی قادر و توانا.
-حضرت بهاء الله*بگو ای آقای من و مولای من و اِله من و پَديد آورندۀ من)
سؤال مي‌كنم از دريای بخشش تو كه اين نهال نورَسته در بوستانِ محبّتِ خود را از كوثرِ حَيوان بنوشان و از ارياحِ خَريف حفظش نما. توئی توانا و توئی دانا. ای خدای من، به‌تو رو آوردم و تو را ذكر مي‌نمايم و به‌مباركیِ اسمت از دونت فارغ و آزادم. ای خدا، به تو ناظريم و از تو مي‌طلبيم، ظاهر كن از ما آنچه را كه سزاوارِ تو و ايّامِ تواست. توئی عطا كننده و بخشنده.
-حضرت بهاء اللهاين عبد را از شرّ نفس و هوی حفظ فرما و به نورِ بَرّ و تقوی مُزَيّن دار. ای مالكِ من مَملوكت تو را ذكر مي‌نمايد و لازال بصرش منتظر عنايات لانهايه تو بوده و هست. پس باز كن بابِ رحمتت را و قسمتی عطا فرما اين عبدِ متمسّكت را. از يك كلمۀ عليا عالم وجودِ را موجود فرمودی و به‌انواعِ مائده و نعمت و آلاء لاتُحصی مُزيّن داشتی. توئی بخشنده و توانا لا اِلهَ اِلّا اَنتَ العَليُّ الاَبهی.
-حضرت بهاء اللهای پروردگار، اين ياران را بنواز و به آتش عشق بگداز و به رازت دمساز نما، موهبتِ ملکوتِ ابهايت رايگان کن و رحمتِ افقِ اعلايت شايان فرما زيرا منجذبِ جمالِ نورانيند و زنده از نَفَس رحمانی، سبزهِ چمنزارِ حقيقتند و شکوفه بوستان معرفت، آوارۀ تواند و بيچارۀ تو، افتادۀ تو اند و دلدادۀ تو، در ظِلّ جَناحِ احديّتت از امتحاناتِ شديده حفظ فرما و در پناهِ رحمانيّتت از حوادثِ زمانه محروس دار. توئی مقتدر و توانا و توئی حاضر و بينا.
-حضرت عبدالبهاءای پروردگارِ مهربان، دوستان را در صونِ حمايت خويش محفوظ دار و از کم و بيش بيزار کن، از کون و امکان و آلايشِ اکوان منقطع فرما و به نفحاتِ لا‌مکان زنده و تر و تازه.
-حضرت عبدالبهاءای پروردگار، ياران در هر گوشه و کنار در تحتِ تهديدِ بيگانه و اغيارند، از جان بيزار و از هر فکری در کنارند، رویِ تو جويند و سویِ تو پويند، رازِ تو گويند. ای دلبرِ مهربان، بيچارگان را از بيگانگان در صُونِ حمايت، حفظ و صيانت فرما و افتادگان را به يَدِ قدرت بلند فرما و بی‌نصيبان را به فيضِ قديم بهرۀِ فراوان بخش، محرومان را مَحرَمِ اسرار کن و مشتاقان را به موهبتِ ديدار بپرور و بنواز زيرا اسير آن زُلفِ مشکبارند و در هر دَم صد جان نثار نمايند. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و بخشنده و بينا.
-حضرت عبدالبهاءای پروردگار ای کردگار مهربان، بندگانت در اطراف و اکناف مُتفرّق و مُتشتّت و پریشان، سرگردان بی‌سر و سامان، در هر نَفَسی در دامی گرفتار و در هر یومی در بومی سرگردان، به یاد تو دلخوشند و به نارِ محبّتت در آتش، سرگشتۀ کوی تو اند و آشفتۀ روی و موی تو، عنایتی کن مرحمتی نما که کلّ در ظلّ ممدود و سایۀ خیمۀ محمود در تحتِ لواءِ مقصود مجتمع گردند و بر ارائک و سُرُرِ مُتقابِلین جالس گردند و از کأس موهبت نوشند و از صهباءِ عنایت سرمست گردند، توئی قادر و توانا. ای پروردگار، این سراج‌های روشن را از اریاحِ امتحان و افتتان محافظت فرما و این طیورِ بال و پر شکسته را در حدیقۀِ فضل آشیانه بخش، این بی‌نصیبان را نصیب ده و این درماندگان را درمانی عنایت کن. توئی کریم توئی رحیم و توئی علیم.
-حضرت عبدالبهاءای پروردگار، اين آوارگان را به سايۀ خويش در آوردی و سر و سامان دادی، نيستی را هستی دادی و نابود را وجود بخشيدی، تشنگان را آبِ گوارا دادی و گرسنگان را سفرۀ مَهنّا گستردی و نعمتِ مُهيّا رايگان نمودی، پس در هر موردی ملجأ و پناه باش و در هر مَقصَدی مُعين و مُستعان گرد. توئی مقتدر و توانا و توئی دهنده و شنونده و توانا و بينا.
-حضرت عبدالبهاءیارانت بی سر و سامانند و دوستانت اسیر در دست عوانان. از هـر طرف تیر و سنانـی و از هـر شخصی زخمی بی امان. با وجود اين سر گشتۀ کوی تواند و آشفتۀ موی تو و دلداده روی تو. هر بلائی را وَلا دانند و هر دردی را درمان شمرند. غُل و زنجير را تاج و سَرير يابند و زندان را ايـوان بی پايان دانند به‌کلّی جان فشانند. ای خداوند، هوشمندان را بنواز و همدم و همرازِ عبدالبهاء ساز، تا کُلّ جان و دل در کَف گرفته نثارِ درگاه تـو نمائيم و روی تـو جوئيم و به کوی تـو پی بريم و رازِ تـو گوئيم. تـوئی مقتدر و تـوانا و واقف و بينا.
-حضرت عبدالبهاءای دلبرِ آفاق، شکر تو را که ديده به ديدارت روشن گـرديد و دل وجـان از نفحاتِ قـُدست غِبطۀِ گلزار و چمن شد، نَفحاتِ اُنس مرور يـافت و نفثاتِ روح‌القدس منتشر شد، جان به جانان رسيد و دل راه به بارگاه يافت و به سِرّ ِمَکنون و رمز مَصون آگاه شد. ای پروردگار، در صونِ حمايت مأوی ده و در کهفِ عنايت ملجأ و پناه بخش. ای مهربان، اگر بنوازی جوهرِ وفا و حقيقتِ عطا است و اگر بگدازی مستوجبِ عذاب و جفا است، آنچه شايان آستان است رايگان فرما و آنچه لايقِ حقايق است ارزان کن، ذليلی را به صِرفِ موهبت عزيزِ ملکوت فرما و حقيری را به نهايتِ رأفت مَظهَرِ فيضِ لاهوت نما. ای پروردگار، حفظ کن، صيانت فرما تا قدم نَلَغزد و به اَسفَلِ درجات نرسد. توئی مقتدر و عزيز و توانا و توئی عالم و بينا و دانا اِنّکَ اَنتَ الغَفُورُالرّحيم.
-حضرت عبدالبهاءاِلهی تو بينا و آگاهی که مَلجَأ و پناهی جز تو نجسته و نجويم و به غير از سبيلِ محبّتت راهی نپيموده و نپويم، در شبانِ تيرۀ نوميدی ديده‌ام به صبحِ اميدِ الطافِ بی‌نهايتت روشن و باز و در سَحَر گاهی اين جان و دل پژمرده به يـاد جمال و کمالت خرم و دمساز، هر قطره‌ای که به عواطف رحمانيّتت موفّق بحريست بي‌کران و هر ذرّه‌ای که به پرتوِ عنايتت مُؤيّد آفتابيست درخشنده و تابان، پس ای پاکِ يزدان من، اين بندۀ پر شور و شيدا را در پناهِ خود پناهی ده و بر دوستی خويش در عالمِ هستی ثابت و مستقيم بدار و اين مرغِ بی پر و بال را در آشيانِ رحمانی خود و در شاخسارِ روحانی خويش مسکن و مأوائی عطا فرما.
-حضرت عبدالبهاء